Op 30 november had Lucy Goverts, secretariaat economaat, haar laatste werkdag op het bisdombureau. Ze gaat met vervroegd pensioen na 33 jaar met het bisdombureau verbonden te zijn geweest.

Wat is het grootste verschil tussen je start bij het bisdom en het werk nu?

Ik heb de secretaresse opleiding Schoevers gedaan. Vroeger had je als secretaresse een baas, je nam plaats aan de andere kant van het bureau en nam in steno de tekst voor een brief of machtiging op. Er waren meer medewerkers voor de verschillende taken. Nu is het werk veel zelfstandiger. Ik ben in maart 1983 op het bisdombureau komen werken. In 1986 stopte ik in verband met de komst van de oudste zoon. Daarna heb ik voor bouwzaken gewerkt, een jaar de receptie gedaan en ook parttime voor bisschop van Luyn gewerkt. In 1996 kwam ik weer vast in dienst. Vroeger heb ik nog echt met drie doorslagen jaarstukken moeten tikken op A3-papier. Op een hele grote elektrische typmachine met carbon papier. Printen liever niet, want dat was toen te kostbaar. Het kostte meen ik een kwartje per print.

Wat vond je het leukste aan het werk op het bisdom?

Mijn hoofdtaken waren de behandeling van aanvragen voor bisschoppelijke machtigingen vanuit parochies en de benoemingen van bestuursleden voor parochiële caritas instellingen. Voor het bisdombureau deed ik ook de bestellingen. Leuk aan het werk was de zelfstandigheid. Als secretaresse werk je natuurlijk altijd op basis van de inhoudelijke adviezen van bijvoorbeeld de afdeling bouwzaken of juridische zaken. Maar als je weet waarover het gaat, ben je er veel meer bij betrokken dan wanneer je, zoals vroeger, een brief of machtiging gedicteerd kreeg. En het feit dat parochies me kenden en bestuurders me wisten te vinden, daar ben ik blij mee. Het contact heb ik altijd heel waardevol gevonden.

Als je terugkijkt op die 33 jaar, wat springt er dan uit?

Het pausbezoek in 1985. Dat was bijzonder. Ik werd ‘s ochtends om 4.00 uur door een collega opgehaald om samen naar de Houtrusthallen in Den Haag te rijden. Vanuit het bisdom Rotterdam hielpen we mee bij de organisatie. We moesten de mensen in rolstoelen en de mensen op bedden, die naar de ontmoeting met de paus kwamen, naar binnen brengen. En we stonden op een gegeven moment op een meter afstand van de paus.

Wat wens je mensen in de parochies en pci’s en op bisdombureau nog toe?

Vooral veel werkplezier en goede onderlinge verhoudingen. Goede collega’s zijn belangrijk en dat is ook de inzet van zoveel vrijwilligers binnen de parochies: mensen met een baan of gepensioneerd die veel tijd in het besturen van de parochie steken en verantwoordelijkheid dragen voor de best gecompliceerde zaken die er spelen. Dat is echt bijzonder.