Op zondag 22 mei ontvangt Ad van Luijn (57) de diakenwijding. In de kapel van Bovendonk in Hoeven zal bisschop Van den Hende hem door handoplegging en gebed wijden tot diaken van het bisdom Rotterdam. De diakenwijding is voor Ad van Luijn een stap op weg naar de priesterwijding. Ad van Luijn ontving zijn opleiding en vorming via Vronesteyn aan Bovendonk.

Wat is jouw roeping als je die in één woord zou moeten beschrijven?

Dankbaarheid. Heel veel van ons geloof draait om dankbaarheid. Als je je beseft hoeveel je ontvangt van andere mensen en God, besef je dat je leven bestaat uit dankbaarheid. Dat wil niet zeggen dat je geen verdriet kunt meemaken, maar dat er door verdriet heen altijd iets is wat je draagt. In eerste instantie vroeg ik mij af: waarom zou God mij nou willen roepen? Maar naarmate ik verder kwam, merkte ik dat die waarom-vraag er niet meer zo toe deed, omdat ik dankbaar ben en zo antwoord op de liefde van God.

Ik heb een heel leven met dingen om dankbaar voor te zijn. Dat ik Loes ontmoette met wie ik trouwde toen wij net 23 waren. En dat we samen twee dochters kregen, Eliza en Nathasja. Dankbaarheid is ook het kernwoord van mijn roeping, omdat ik straks in de Kerk als diaken en later als priester bij mensen mag zijn en met hen dichter bij God mag komen. En die dankbaarheid maakt dat ik bepaalde dingen die ik belangrijk ben gaan vinden, steeds meer centraal stel. Als je dankbaar wil zijn, moet je bijvoorbeeld ook stil kunnen zijn. En je kunt alleen dankbaar zijn als je je ook verwondert en je dingen niet normaal gaat vinden.

Wat is hetgeen waar je het meest dankbaar voor bent in jouw leven?

Dat ik Loes heb mogen ontmoeten. Dat ik mocht trouwen met de vrouw van wie ik ontzettend hou, die mij soms beter kende dan ik mezelf en door wie ik ben gaan beseffen wat het betekent dat God mij kent en van mij houdt.

Door haar liefde voor jou heb je meer geleerd hoe God van jou houdt?

Ja. Dat is best wel een weg geweest. Ik vind het veel makkelijker te houden van andere mensen dan van mezelf. Het leven met iemand die onvoorwaardelijk van je houdt, bij wie je zwaktes er niet toe doen, brengt je op het spoor van de onvoorwaardelijke liefde van God. En als je ontdekt hoeveel je van je kinderen houdt, niet eens om wat ze doen, maar om wie ze zijn en dát ze er zijn, dat is groots. Als ik me tot God richt, besef ik mijn eigen gebrokenheid. Psalm 131 zegt: als Gij zonden blijft gedenken, Heer, wie houdt dan stand? Dat is een risico voor ons mensen. Maar bij God is er ontferming. Dat ontdek je ook als een ander werkelijk van jou houdt en jij van een ander mag houden.

Je sprak over dankbaarheid ook door verdriet heen. Dat is voor jou verbonden met het jonge overlijden van je vrouw.

Loes is zeven jaar geleden overleden na kort ziek te zijn geweest. Dat was heel plotseling. Het is het meest intense verdriet dat ik ken. Maar in dat verdriet besefte ik ook hoe dankbaar ik mocht zijn dat ik bijna 31 jaar met haar geleefd heb. Ze was de liefde van mijn leven. De dankbaarheid daarvoor is de keerzijde van mijn verdriet, nog steeds als ik haar mis en de dingen die we deelden. Ik ben dankbaar voor God, die op het moment dat hier op aarde niemand haar meer kon helpen liefdevol zijn hand naar haar uitstrekte. En ik ben dankbaar dat Hij in de periode na het overlijden met mij en de kinderen onderweg was met ons gemis. Loes zelf leefde ook met God. Als ze verdriet had in haar leven, dan bracht ze dat bij God. We baden dan samen en staken een kaarsje op in de kerk.

Hoe leg jij die twee roepingen, het priesterschap nu en eerder het huwelijk, uit aan mensen?

En vergeet niet de roeping tot het vaderschap, want die gaat gewoon door. Mijn oudste dochter trouwt dit jaar. Dat wordt bijzonder. Toen ik vijftien of zestien was heb ik me afgevraagd of God me riep om priester te worden. Maar ik merkte dat ik dat me te veel liet leiden door de glans die ik om het priesterschap zag en dat was geen goede reden om priester te worden. Ik wist niet zeker of het God was die mij riep. Vrij snel daarna ontmoette ik Loes. Als ik straks als priester met mensen onderweg mag zijn naar God is dat omdat ik getrouwd heb mogen zijn met Loes. Kanten die voor mij als persoon in het priesterschap essentieel zijn, hebben ruimte gekregen door mijn huwelijk. Door mijn relatie met Loes ben ik als persoon gegroeid.

De persoonsvorming is een van de pijlers van de priesteropleiding en de diakenopleiding. Wat heeft de opleiding jou qua persoonsvorming gebracht, nadat je huwelijk daar al voor een deel vormend in was?

Door de persoonsvorming via Vronesteyn heb ik nog beter geleerd om los te laten. Ik was vijftig toen ik met de opleiding begon en Bovendonk en Vronesteyn hebben me geleerd om gewoontes die ik had los te laten en veel meer open te staan voor anderen. Ik ben mijn impulsen meer gaan herkennen en heb leren onderscheiden of ze me naar God en naar mensen leiden of eigenlijk een andere kant op gaan. De gevoeligheid voor wat je beweegt wordt groter. En ik heb geleerd dat je zijn belangrijker is dan je doen.

Ga jij dan straks vooral zijn of doen, als het gaat om het diaconaat en priesterschap?

Ik ga het leven. Ook de keuze om celibatair te zijn is een bewuste stap. Ik merk dat ik het meeste doe, als ik denk dat ik minder doe. Wanneer ik minder doe in een ontmoeting met een ander, gebeurt er van alles, omdat ik dan meer ruimte geef aan God om werkzaam te zijn via zijn Heilige Geest. Niet zelf de ruimte vullen, maar God de ruimte geven door het samen vieren van het geloof en de momenten in ons leven met elkaar te delen.

Hoe leef jij toe naar de diakenwijding?

De diakenwijding is een belangrijk moment. Ik mag voor het oog van alle mensen ja zeggen op mijn roeping, vanuit de bevestiging daarvan door de Kerk. En ik vind het prachtig dat daarover de Heilige Geest wordt afgeroepen. Voor de wijding ga ik enkele dagen op retraite in de abdij van Egmond en zal ik stilstaan bij mijn beschikbaarheid voor God en bij alles waarvoor ik dankbaar ben in mijn leven. Het motto van de wijdingsviering is “En weest dankbaar” uit de brief van Paulus aan de Kolossenzen (Kolossenzen 3, 15b). Dat motto begint met “en”. In die brief van Paulus staan allerlei dingen die je moet doen en dan staat er: én wees dankbaar. Dus leef, doe van alles, probeer goed te zijn én wees dankbaar, omdat die dankbaarheid maakt dat je ruimte geeft aan God.

Wat zou je zeggen tegen mannen die nadenken of God ze roept om priester te worden?

Ik zou eigenlijk zeggen, denk niet te veel. De enige manier om erachter te komen is door een periode vanuit dat verlangen te gaan leven en vanuit dat gevoel je roeping te onderzoeken en of het celibataire leven jouw weg kan zijn. Probeer het niet allemaal zelf uit te denken, maar neem contact op met de opleiding. Ik heb meegemaakt dat hier mensen kwamen om hun roeping te onderscheiden en die ontdekten dat hun roeping niet in het priesterschap lag. Ook dat is waardevol. Pas als je er echt mee bezig bent, kan het zich op een goede manier verdiepen en kan het gevoel van roeping een verlangen om te antwoorden worden. Dat gun ik iedereen die nadenkt over deze vraag.

• Lees ook: Priesterstudent Ad van Luijn opgenomen als kandidaat voor de wijding (d.d. 22 april 2022)