De rector van Vronesteyn en de priester- en diakenstudenten kwamen op woensdagavond 22 mei naar Boskoop om parochianen van de Sint Jan de Doperparochie te vertellen over hun roeping en hoe zij getuigen van hun geloof. Het was de eerste avond in een reeks van drie rond de bekende Bijbelzin: ‘Hier ben ik’ (1 Samuel 3,4) vanwege het Jaar van de Roepingen.

“Geroepen zijn we allemaal”, zegt pastoor Dick van Klaveren van de parochie Sint Jan de Doper aan het begin van de avond, “en er is een bijzondere roeping tot het religieuze leven en het gewijde ambt.” Hij benoemt de verlegenheid die er vaak is in parochies om met elkaar te spreken over roepingen: “Zijn we er serieus mee bezig om onszelf de vraag te stellen in wie wij een roeping herkennen tot het religieuze leven of het gewijde ambt? En durven we het ter sprake te brengen?” De pastoor hoopt dat de inspiratie en getuigenissen die de rector en studenten deze avond meebrengen, parochianen aanmoedigt om met elkaar in gesprek te gaan over roeping.

Walter Broeders is rector van Vronesteyn en legt in zijn inleiding uit dat bijzondere roepingen kunnen ontstaan in een gemeenschap waar mensen zorg dragen voor elkaar. In de heilige Schrift zien we hoe Jezus daartoe het voorbeeld geeft: “De Heer is de goede herder die zijn schapen kent en met hen meevoelt. Zo kent Hij de doodsangst van de overspelige vrouw en redt haar van de dood. Hij voelt de ellende van een blinde en maakt dat hij weer kan zien. Hij deelt de pijn van de melaatse en geneest hem. Hij verzekert de berouwvolle moordenaar aan het kruis dat hij met Hem zal zijn in het paradijs. De Heer is de goede herder en vraagt van ons om ook zo goed voor elkaar te zijn.”

De rector benadrukt dat gebed om roepingen belangrijk is, evenals het vormen van christelijke gemeenschappen waar bijzondere roepingen kunnen ontstaan. Daarbij spreekt hij over een geloofsgemeenschap als 4G-netwerk, een netwerk van: geloof, getuigen, gebed en gesprek. “Een 4G-gemeenschap is een gemeenschap waar we de liturgie met aandacht vieren. Dat als we het gloria zingen, we ook echt God eer brengen in den hoge. En wanneer we bidden, we onze ogen sluiten en echt contact zoeken met de Allerhoogste. Een gemeenschap waarin we durven getuigen en met elkaar praten over de Schrift en wie Jezus voor jou is. Uit zo een gemeenschap, waar mensen leven uit de kracht van de verrezen Heer en waar een identificatiefiguur is - een priester of kapelaan waarvan anderen het voorbeeld willen volgen - kunnen denk ik bijzondere roepingen voortkomen.”

Na de inleiding van de rector vertellen de priester- en diakenstudenten ieder over hun persoonlijke roeping tot het gewijde ambt. Ook laten zij een voorwerp zien dat te maken heeft met hoe zij getuigen van hun geloof.

Priesterstudent StefanLuong vertelt aan de parochianen dat hij is opgegroeid in Maasluis. De toenmalige pastoor, nu pastoor van de parochie Sint Jan de Doper, was zijn rolmodel en heeft zijn priesterroeping aangewakkerd. De rozenkrans die hij laat zien, ontving hij als bijzonder geschenk van zijn moeder aan het begin van de priesteropleiding.

“Wat mij drijft om verder te gaan op Vronesteyn is de liefde van de Heer”, vertelt Stefan. Vlak voor hij begon op Vronesteyn kreeg hij een vreselijk nieuws. “Ik dacht steeds aan de Psalmtekst ‘God mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten?’ Ik sloot me af van iedereen om me heen, en daarmee ook van de liefde van God die door andere mensen heen werkt. Maar er kwam een moment dat ik niet meer in die put wilde zitten, en juist op dat moment was God aanwezig. Hij opende mij de ogen voor Zijn liefde. Plots zag ik iedereen om mij heen, vrienden en familie, die zich om mij bekommerden. Van die liefde van de Heer wil ik getuigen. ”

Ad van Luyn is priesterstudent en parochiaan van de Sint Jan de Doperparochie. Hij laat de afbeelding zien van de eucharistie en de Emmausgangers. “Als je de vorming in gaat leer je met je hart kijken en luisteren. Deze afbeelding laat voor mij het evangelie zien: het is de verrezen Heer, en we mogen Hem ontmoeten. De Emmausgangers lopen de verkeerde kant op en komen Jezus tegen. Hij zegt niet dat ze moeten omkeren, maar loopt met hen mee. Hij vertelt over de Schrift en is in hen geïnteresseerd.”

Het moment dat de Emmausgangers Jezus herkennen bij het breken van het brood, is volgens Van Luyn het moment waarop de Heer aan ieder van ons vraagt wat wij doen als we Hem ontmoeten. “Het is merkwaardig dat als het gaat om roeping, je jezelf allemaal vragen stelt die er niet toe doen, zoals ‘Waarom ik? Waarom nu?’. Die vragen gooi je dan maar in een mandje, want Hij wil alleen maar van je weten: Houd je van Mij? Houd je van je naasten? En houd je van de Kerk?”

Diakenstudent Ed Doe pakt een grote tas, waar het beeld van Maria van Guadalupe uit tevoorschijn komt. Een beeld van Maria uit Mexico, het thuisland van zijn vrouw. Daar leerde hij niet alleen zijn vrouw kennen, maar ook de Kerk. Voor het eerst van zijn leven bezocht hij een viering en het voelde voor hem als thuiskomen. “En Maria van Guadalupe is de patroonheilige van Mexico. Bij haar bidden ze altijd de rozenkrans. Dat is zo’n krachtig gebed. Ik vond het heel mooi om het samen te bidden met mijn vrouw, haar familie en ook gewoon met de mensen uit haar straat.”

Terug in Nederland wilde Ed iets doen voor de Kerk. “Ik bad: ‘Heer, geef mij de kracht. Ik wil wat doen voor de Kerk, voor U, en voor mijn naasten.’ Toen ik op een website las over het permanent diakenschap, brandde ik van verlangen. Ik wist dat dit was wat ik wilde.”

Na de openhartige getuigenissen verspreiden de priester- en diakenstudenten zich in de zaal en praten in kleine groepjes verder met de deelnemers. Een parochiane zegt na afloop: “Ik vond het zo bijzonder om hun verhalen te horen. Het valt me op dat ze allemaal wel een periode hadden van zoeken en twijfels, een onrust zou je kunnen zeggen. En wanneer ze hun roeping volgen en beginnen aan de opleiding, dat die onrust wegvalt. Dat vond ik heel indrukwekkend om te horen.”